نذیر سرزمینی در جنوب کوهستان آمیل و در مجاورت دریای بزرگ است. این سرزمین در گذشته پادشاهی‌ای مستقل بود که با پادشاهی‌های شمال روابط سیاسی و اقتصادی خوبی داشت، اما این روابط با تصرف و ویرانی اسنگارد که پایتخت نذیر بود توسط نیلفگاردی‌ها، قطع شد.
 |
|
| وضعیت | یکی از استان‌های پادشاهی نیلفگارد (سابق) |
| شاخه نظامی | تیپ نذیر |
| پایتخت | اسنگارد |
| زبان رسمی | نیلفگاردی (پس از تصرف توسط نیلفگارد) |
| شناسنامه | نذیری نذیرین |
| نقشه |  |
تاریخ
قبل از تهاجم نیلفگاردی‌ها، پادشاهی‌های قدرتمند در کنار سواحل و رودخانه‌ها متمرکز بودند، در حالی که در مناطق کوهستانی و تپه‌ها مردم در قبایل مختلف زندگی می‌کردند و همواره بر سر منابع با هم می‌جنگیدند. این افراد یاغی اکثرا به کاروان‌های تجارتی حمله می‌کردند درحالی که اشراف آن منطقه از نظر فرهنگی با شمال در تعامل بودند. حتی گاهی بعضی از افراد خاندان سلطنتی نذیر با خانواده‌های اشرافی شمالی ازدواج می‌کردند، به طور مثال شاهدخت بکا که همسر سربین، پادشاه سینترا شد. دوک‌هایی از نذیر حتی بخش‌هایی از توسان امروزی را کنترل می‌کردند. معروف‌ترین آن‌ها آدم اهل نذیر بود.
رابطه نذیر با سینترا توسط پادشاه کوربت قطع شد. حداقل یک جنگ در قلب نذیر اتفاق افتاد، وقتی که اسنگارد توسط شمالی‌هایی که از مناطق دوری چون ردینیا آمده بودند، غارت شد؛ یکی از این شمالی‌ها پدربزرگ نیولن بود که از اسنگارد یک وان و تخم رز‌های آبی را دزدیده بود. جنگی دیگر در سال 1233 اتفاق افتاد، زمانی که نذیر برای غارت کردن به سینترا حمله کرد اما در نبرد هوشباز از سربازان ملکه کلنته شکست خوردند.
فتح نذیر توسط امپراتوری نیلفگارد با این‌که بسیار بی‌رحمانه بود ولی بسیار سخت اتفاق افتاد. پایتخت نذیر، اسنگارد، تخریب شده بود، اما بسیاری از قبیله‌های کوهستانی تسلیم نمی‌شدند و برای ارتش امپراتوری مشکل ایجاد می‌کردند.
از دهه 1260 اشرافیان نذیر و قبیله‌های کوهستانی علیه امپراتوری نیلفگارد شروع به انقلاب کردند. امپراتور امیر وار امریس به مارکوس بریبانت که یکی از ژنرال‌های بلند مرتبه بود دستور داد به این اوضاع رسیدگی کند. نیرو‌های بریبانت که شامل دسته‌ای که توسط داکر سیلیفانت و اولا هارشیم رهبری می‌شد نیز بودند، توانستند تمامی شورشیان را قتل‌‌عام کنند.
در دورهٔ دوم و سوم جنگ‌های شمالی از مردم اهل نذیر واحدی ویژه در ارتش نیلفگارد تشکیل شد، این واحد شامل تیپ سواره‌نظام بزرگی بود. امپراتور جان کالویت به این واحد لقب «انتقام‌‌جویان نذیری» را داده بود.
نماد ملی
قبل از فتح نذیر نماد ملی آن‌ها یک رز آبی در پس‌زمینه طلایی بود. این نماد هنوز توسط عده‌ای پس از فتح استفاده می‌شد. اعضای خانواده سلطنتی گاهی از نماد تاجی که بالای یک کشتی نقره‌ای در دریا قرار دارد استفاده می‌کردند. گاهی هم در تشریفات ملی از نمادی که در آن دو تبر در مقابل هم قرار گرفته‌اند استفاده می‌شد.
جغرافیا و آب و هوا
نذیر درست در جنوب کوهستان آمیل قرار دارد، جایی که مناطق اسلوپس و ریوردل در گذرگاه تئودولا به هم می‌رسند. شمال نذیر سینترا و سادن بالا قرار دارند، در سمت شرق آن مگ تورگا و در جنوب رودخانهٔ یلنا قرار دارد همچنین در غرب این منطقه دریای بزرگ وجود دارد.
جامعه و فرهنگ
اکثر تاریخ نذیر به این موضوعات خلاصه می‌شود: خاندان اشرافی و سلطنتی، ساکن شدن در ساحل و کنار رودخانه‌ها و ساکنان کوهستان که در قبایل مختلف زندگی می‌کنند و خود را مستقل از قدرت سلطنتی می‌دانند. افراد اشرافی خانه‌های تابستانی بسیار زیبایی دارند به خصوص نزدیک دریاچهٔ مورداچ، در عین حال تمامی این خانه‌ها با ساختاری دفاعی ساخته شده‌اند. غذای مردم نذیر در سایر مناطق به عنوان غذای تجملی توصیف می‌شود.
بعد از انقلاب دهه 1260 حمل کردن شمشیر برای مردمان نذیر ممنوع شد. به خاطر همین آن‌ها از شمشیر الفی استفاده می‌کردند که درواقع شمشیر حساب نمی‌شد و چاقویی بسیار بلند بود.
اقتصاد
نذیر به معادن شنگرف و نقره‌اش معروف بود. مردم بومی مهارت زیادی در ساختن محصولات نقره‌ای و همچنین استفاده از شنگرف در ساختن سرامیک‌های پر جزئیات داشتند.
همچنین تنها در نذیر رز‌های آبی کشت می‌شد، رز‌های آبی که سر گلبرگ‌هایش به رنگ بنفش بود. این رز‌ها به صورت قاچاق در سایر مناطق با قیمت‌های سرسام آور فروخته می‌شد.
افراد مهم
- آدم
- بکا
- درایستن
- رودِبث
- تالفرین
مکان‌های مهم
- اسنگارد
- قلعهٔ ریس رین
- مورداچ